U leskovačkom Narodnom pozorištu se nešto desilo sinoć što je nateralo publiku da nakon premijere komedije “Pozorište u palanci”, u režiji Juga Radivojevića, izađe zamišljena iz sale i sa pitanjem koje je sve vreme lebdelo u vazduhu: Da li je moguće da je danas sve potpuno isto kao što je to pre sto godina napisao Radoje Domanović?

Predstava, koja je i adaptacija istoimene pripovetke poznatog srpskog pisca, potvrdila je prvu rečenicu iz nje: “Svaki sme govoriti što hoće samo ako ne dira u vlast”, a uigrani ansambl leskovačkog Narodnog pozorišta se vešto poigravao činjenicom da se nije tu mnogo ni popravilo ni promenilo.

Problemi su isti, pa čak identični onima sa kojima su se Srbi suočavali ili borili pre nepunih sto godina, počev od nedoumice šta se zapravo desilo u Kosovskoj bitki i kako zapravo izgleda narodni patriotizam, do mučne istine da majmunče i mečka koja igra uvek dobiju veći narodni aplauz od glumca tragičara koji kao junak krvari u najpoznatijem srpskom boju ili izgovara rečenice iz čuvenih komada Jovana Sterije Popovića.

This slideshow requires JavaScript.

Ova predstava se vešto poigrava i ljudima koji odlučuju o našim sudbinama, o sudbini teatra, o sudbini umetnika, bilo da su oni na vlasti pre sto godina ili danas – kao načelnici palanke ili gradonačelnici.

Bitno je “da se igra kako oni sviraju”, pa makar i majmunče glumilo Murata na boju na Kosovu jer je to želja načelnikove žene, koja je predsednica odbora od 27 članova,  koja mora da sedi u prvom redu dok traje predstava, da bude viđena i privilegovana… Gle sličnosti sa nečim o čemu je juGmedia pisala pre nešto više od tri godine.  Sve to u maestralnom (ništa čudno) izvođenju prvakinje leskovačkog Narodnog pozorišta Suzane Grujić čiju su ulogu još tokom predstave povezivali sa ovim ili onim političarem, sa ovom ili onom direktorom javne ustanove u gradu na Veternici.

Ipak, čini se, najveći teret na svojim plećima tokom sinoćnje premijere ponela je Petra Dimitrijević u ulozi Verke ciganke, koja je i nagrađena najvećim aplauzima, a dobri poznavaoci pozorišne scene u ovom gradu tvrde da je ova mlada glumica pružila publici najbolje do sada od svog raskošnog talenta na daskama koje život znače.

Najjači utisak i najprijatnije iznenađenje su, ipak, priznaju i sami glumci,  gosti iz Vlasotinca, glumci amateri, Slobodan Davinić, Dimitrije Valčić i Slaviša Šušulić i  Dimitrije Stajić.

“Slaviša Šušulić Cale je svojom maestralnom glumom večeras dokazao da za dobro izvođenje nije potrebna diploma, niti završen fakultet, već samo talenat i igranje srcem i dušom na daskama koje život znače”, prokomentarisao je nakon sinoćnje premijere glumac Filip Radivojević, koji u predstavi tumači lik Radoja Domanovića.

Ako ćemo iskreno, u ovoj jako uzbudljvoj i dirljivoj priči koja je ponuđena ljubiteljima teatra u Leskovcu, jedini je podbacio reditelj Jug Radivojević, od koga se sigurno očekivalo mnogo više. I sam je nervozno „cupkao“ u sali pred sam početak predstave, a pratio je iz 11. reda, zajedno sa ostatkom publike, u društvu poznatog glumca Igora Damjanovića.

Nedostatke trenutno najpopularnijeg srpskog reditelja vešto su prikrili i nadomestili sjajna muzika i maestralni kostimi Dalibora Dariusa Blagojevića koji su svakim krojem ili lucidnim šeširom autentično oživeli likove iz Domanovićeve pripovetke.

Sve u svemu, od adaptcije Domanovićeve pripovetke očekivalo se više, s obzirom da je režirao Jug Radivojević, ali je treba pogledati zbog sjajnih glumaca, sjajnih kostima i zdravog humora.