Tokom svoje istorije Vlasotince je iznedrilo dosta ljudi koji su se svojim delom izdvojili, ostavivši manji ili veći trag u životu južne srpske varoši. Jedan od takvih ljudi je svakako narodni poslanik, predsednik opštine i darodavac Đorđe Petrović Crnobarac (1853-1905).

Đorđe Petrović rođen je 1853. godine u Crnoj Bari u rodu Grkovci, jednom od starijih u selu, a naseljeni su iz zaplanjskog sela Grkinja, pa je stoga njihova mahala nazvana Grkovska. Slava im je Sveti Đorđe 16. novembra,  u narodu poznat kao Đurđic.

Najstariji upamćeni predak Mijajlo imao je sinove Trička i Petra, od kojih su nastali Tričkovići i Petrovići. Petar i Jovanka imali su 4 sina i 5 ćerki, a treći sin bio je Đorđe. On pripada onoj generaciji hrišćana koji su u poslednjim decenijama turske vlasti uspeli da se izdvoje od obične raje i poboljšaju položaj svoje porodice, a kasnije i svog staleža.

Naime, Hatišerif od Gilhane ili Zakon o Tanzimatu iz 1839. godine izjednačio je prava muslimana i hrišćana, čime je Turska pokušala da reformama ojača svoj ugled među hrišćanskom rajom i oživi bar nešto od nekadašnjeg sjaja. Mnogim zanimanjima, koja su nekad bila rezervisana samo za muslimane, od tada su se mogli baviti i hrišćani. Mada lokalne paše nisu poštovale Tanzimat i čak su povećale zulume, što je izazvalo bune hrišćana, ipak je zakon omogućio pojedinim Srbima da ekonomski ojačaju. Oni koji su tada stekli kapital iskoristili su povlačenje Turaka da otkupe turska imanja i da postanu začetnici građanske klase u Južnoj Srbiji.

U vlasotinačkom kraju među najbogatijim bili su: Kosta Ilić Mumdžija, Gavrilo Popović, Stojilko Đokić Borindolac, Kosta Stojanović…

Za bogatstvo Đorđa Petrovića vezuje se predanje kako je u Beogradu našao neku staru tursku mapu uz pomoć koje je iskopao zlato u potesu Bele vode kod Prisjana. Osnovno zanimanje Petrovića je zemljoradnja i stočarstvo, a uz to su bili dlakari i crepari. Imali su udela u crepanama u Mačvi, Šumadiji i Beogradu. Đorđe je davao novac na zajam, a ako dužnik nije mogao da vrati pozajmicu, zauzvrat bi gubio imovinu koju bi založio. I to je bio jedan od načina kako je uvećavao imetak.

Đorđe se dvaput ženio i imao je ukupno devetoro dece. Iz prvog braka sa Kostadinom ostale su mu ćerke Ljubica, Riska i Stana. Druga žena Bogdana dovela je dva sina Dragutin i Milan, čiji je otac bio ubijeni pisar Dejanske opštine, Ilija Mitić iz Svođa. Đorđe i Bogdana imali su još četvoro zajedničke dece: Vladimir, Milkana, Darinka i Anđelija. To je bila jedna uobičajena srpska porodica, jer su krajem 19. i početkom 20. veka Srbi i Rusi bili među narodima sa najvećim natalitetom u Evropi.

Najstariji pisani trag o Đorđu Petroviću kao darodavcu nalazimo u izveštaju Crkve Svetog arhangela Gavrila u Kruševici. Godine 1884. sveštenik Onufrije Popović i predsednik Kruševičke opštine Đorđe Petrović Crnobarac pokrenuli su sakupljanje priloga za dogradnju trema crkve. Na crkvenom zvonu piše da je izliveno za vreme kralja Milana Obrenovića 1885. godine, što znači dok je na čelu opštine bio Petrović, koji je, inače, tu dužnost dvaput obavljao. Jedan je zapis o Đorđu u Crkvi Sošestvija Svetog Duha u Vlasotincu.  Kada se uđe u crkvu s desne strane, nalazi se freska Svetog cara Konstantina i carice Jelene. U donjem levom uglu pisalo da je za njeno oslikavanje novac priložila porodica Đorđa Petrovića iz Crne Bare septembra 1894. godine. Pošto je crkva ponovo živopisana 2018. svi stari natpisi su prekriveni, ali postoje fotografije kako je pre bilo.

U dokumentu, koji čuva čukununuk Milorad Petrović, vidi se da je  Đorđe Petrović zastupao Crnobarace u sporu koji su pokrenuli leskovački Turci Mustafa Durić, Mehmed Osmanović…

Naime, posle Berlinskog kongresa u novooslobođenim krajevima Srbije ukida se turski feudalni sistem i bivši kmetovi su dobili zemlju, ali su zauzvrat morali da plate odštetu turskim gospodarima po Zakonu o agrarnim odnosima. Spor je pokrenut 6. marta 1895, a okončan presudom Prvostepenog suda u Leskovcu pod br. 8003 od 8. jula 1898. godine. Crnobarski kmetovi su morali da plate odštetu, ali se ne zna da li je tako učinjeno jer se to u praksi retko dešavalo. Rokovi su stalno pomerani, pa je Srbija uzela zajam da isplati Turke, tako su srpski građani deo duga godinama vraćali, a nešto je i otpisano.

Vlasotinački srez je u Skupštini Kraljevine Srbije imao najčešće tri narodna poslanika. Na parlamentarnim izborima 22. juna 1897. Đorđe Petrović biva izabran za narodnog poslanika iz redova Radikalne stranke, drugi je bio Stevan Miljković iz Vlasotinca i treći Sima Popović iz Dobrog Polja. Oni su predstavljali Vlasotinački srez koji je tada pripadao Pirotskom okrugu i trebalo je da im mandati traju tri godine. Međutim, ova vlada Đorđa Simića nije dugo izdržala s obzirom da nije bila po volji kralju Aleksandru Obrenoviću. Naredne godine 23. maja raspisani su novi izbori nakon kojih su radikale na vlasti zamenili liberali i naprednjaci. Opšte je poznata činjenica da je Radikalna stranka bila protiv diktature poslednjeg Obrenovića i do Majskog prevrata 1903. radikali su bili na mnogim iskušenjima. Đorđe Petrović je ostao veran stranci i Nikoli Pašiću u najtežim trenucima, kada ih je napustila grupa oko Ljubomira Živkovića, koja je kasnije prerasla u Samostalnu radikalnu stranku.

Tragični kraj života Đorđa Petrovića oduvek je izazivao kontroverze, pa i oni upućeni nemaju po svim pitanjima jedinstven stav. Prvog oktobra 1905. na potesu Ramnište Đorđe je izašao sa sinovima Dragutinom i Milanom da reže šumu, jedino je najmlađi Vladimir ostao kod kuće. U njihovoj blizini su se nalazili članovi još dve porodice sa kojima su na tom području imali imovinu. Imena tih porodica ovde nisu pomenuta da se njihovi potomci ne bi osećali prozvani. Jedan od suseda je zamolio  Đorđa da pokaže tačno gde su međe. Tada se iz šume začuše pucnji  plaćenih ubica iz Stuble kod Bojnika, koji su se nedeljama krili kod jedne od porodica organizatora ubistva. Đorđe je odmah ubijen, a stariji sin Dragutin je ranjen prostrelnom ranom u stomak. Milana su promašili, a pošto je nepomično ležao, mislili su da su ga ubili. Dragutinu je rana previjana platnom, koje mu je žena donela u miraz, i zapregom su ga preko Zaplanja prebacili do Niša. Iako je izgubio dosta krvi, njegov mlad i zdrav organizam izborio se sa posledicama ranjavanja. S obzirom na sve okolnosti, ubice su dugo vrebale priliku sa namerom da pobiju sve odrasle muške članove Petrovića. Dragutin se tek oženio, Milan je bio momak, a Vladimir dete.

Potomci Petrovića smatraju da je povod za ubistvo bio komšijski dug i svađa oko imovine, po njima politika sa tim nije imala nikakve veze. Mada je bila u jeku predizborna kampanja i borba između Radikalne stranke i odvojene frakcije Samostalne radikalne stranke, pa niko sa sigurnošću ne može isključiti ni političke motive. Kakva je vladala atmosfera u društvu, najbolje objašnjava citat iz Politike:  „Do sada su prilikom nereda ovih ponovljenih izbora radile samo batine, ali se treba bojati da u buduće kolac, nož i sekira ne dođu na red”. Članak je analiza predizborne situacije na jugu Srbije, a napisan je nekoliko dana pre napada na Petroviće. Posle smrti Đorđa u naredim decenijama Ramnište će biti fatalno za još dve muške glave iz drugih porodica.

Tako je Bogdana po drugi put postala udovica, pa novcem naplaćenim od životnog osiguranja i prodajom imovine kupuje imanje u Vlasotincu. Tada je otvorena Bogdanina kafana koja se nalazila preko puta današnjeg hotela „Novi Zemun„ na početku Vinogradarske ulice. U njenoj blizini nalazilo se imanje Petrovića na kojem sada ima nekoliko kuća. Među Bogdaninin potomcima  saučuvano je predanje kako je u Bogdaninoj kafani za vreme Prvog svetskog rata  boravio neki bugarski vojnik, koji je bio zadužen da pazi most preko Vlasine. Krajem 1918. na mostu je bio postavljen eksploziv u slučaju da Srpska vojska ponovo upadne u varoš. Uoči oslobođena Vlasotinca vlasnici kafane su namerno opili bugarskog vojnika kako ne bi podigao most u vazduh i na taj je način sprečena katastrofa.

Neposredno posle Prvog svetskog rata porodica se konačno preseljava iz Crne Bare u Vlasotince, kako bi Dragutinov sin Milorad mogao ići u školu. Tu su živeli petnaestak godina dok im Kreditna banka iz Vlasotinca nije oduzela imovinu, jer je Dragutin Petrović bio žirant mnogima koji nisu otplaćivali kredit. Potom otkupljuju popovu kuću na levoj obali Vlasine, gde se danas nalazi Stomatološka ordinacija Petrović.

Nešto ranije, porodičnu kuću u Crnoj Bari prodali su državi za potrebe prve osnovne škole u selu. Do naših dana u kući Ivana Petrovića sačuvana je fotografija sa prve proslave Svetog Save 1927. godine. Ispred škole su se slikali Đorđevi potomci sa brojnim meštanima. Taj objekat je korišćen i posle Drugog svetskog rata, sve dok iznad njega nije izgrađena nova škola. S obzirom da se selo raseljava i sve je manje dece, ostaće činjenica da se najveći broj Crnobaraca opismenio u bivšoj kući Đorđa Petrovića.

U znak sećanja na pokojnog muža, Bogdana je 7. aprila 1936. uplatila novac Pevačkoj družini Njegoš, a diplomu na Đorđevo ime i danas čuvaju uramljenu potomci Dragutina Petrovića. Naredne godine je Đorđev spomenik prenet iz Crne Bare na groblje u Vlasotincu, gde se i sada može videti. Pošto je Bogdana nadživela supruga 50 godina, u varoši je porodica poznata pod nazivom Bogdaninci.

Ona će ostati upamćena i po svojoj dugovečnosti, jer je umrla posle Drugog svetskog rata u 104. godini. Po njoj je dobila ime njena navrunuka Bogdana Stanković (2016). Devetoro dece Đorđa i Bogdane ostavili su brojne potomke, koji žive širom Srbije, ali i u inostranstvu. Po jednoj gruboj računici do današnjih dana rođeno preko 150 potomaka Đorđa i Bogdane. Samo po muškoj liniji tri čukununuka sa porodicama žive u Vlasotincu. Danas se oni bave različitim poslovima: doktori, inženjeri, profesori, privrednici, ekonomisti… Najobrazovaniji je doktor nauka Nebojša Ivanović, redovni profesor na Katedri za hirurgiju Medicinskog fakulteta u Beogradu i osnivač Poliklinike Eskulap.

Među potomcima ime Đorđe je naročito popularno, jer u svakoj generaciji postoji bar po jedan sa tim imenom, najmlađi Đorđe Petrović rođen je 2014. godine.

Sećanje na Đorđa Petrovića je još živo. U razgovoru sa starijim stanovnicima Crne Bare, može se ponešto čuti o Đorđevom bogatstvu i ubistvu. Dragocene podatke dobio sam od Novice Tričkovića, kustosa u penziji Zavičajnog muzeja u Vlasotincu i pisca monografije sela Crna Bara (2024). Milorad Petrović ima najviše dokumenata, koje je nesebično ponudio za ovo istraživanje. Veroučitelj Dragan Vidosavljević mi je ukazao na veze Đorđa Petrovića i crkve. Svima njima dugujem zahvalnost, jer bez njih malo toga bih saznao o svom uglednom pretku.