Rediteljka Mia Knežević je po tekstu Tijane Grujić, i kroz maestralne likove koje je na sceni Narodnog pozorišta Leskovac ovekovečilo sedmoro leskovačkih glumaca provela gledaoce kroz izbegličku krizu, prateći život i dramu porodice iz Damaska, dva brata, jednog koji je preživeo i drugog koji se utopio i koji nastavlja svoje bistvovanje na onom svetu na dnu okeana.

Večeras je odigrana premijera sa koje je publika iz prepune sale izašla puna utisaka, pošto je prethodno umetnike ispratila sa bine gromkim aplauzima.

“Živeći svoje male živote, izbeglice i njihove drame sklanjamo i sa televizora i iz svojih svakodnevnih misli, prihvatajući uvrežene stavove o njima. Iskreno, nisam očekivao ovakvu dubinu, ovakvu tragediju koja oduzima dah”, kaže Leskovčanin iz trećeg reda, a posmatrali smo, zaista je bez daha upijao scene, jedne od najsvedenijih koje sam videla.

Pesak na plaži, koji je ponekad poslužio i kao ustalasala ledena voda, imitacija žičane ograde kao prepreka Evropi i čist talenat na ogoljenim pozorišnim daskama.

“Umetnost je večna, život je kratak”, rečenica je koju na kraju predstave izgovara umetnik Urban Urban na izložbi tog tela u ulozi Bože Marjanovića, mini uloge, ali sama pojava ovog velikana leskovačkog glumišta daje poseban pečat predstavi.

A priča počinje tamo negde gde su dva brata živela miran porodični život kojima je bombardovanje i potreba da se pobegne od bombi rasprišila snove o studijama i o dalekim svetovima. Priča počinje ronilačkim odelima koja braća kupuju od trgovca željnog zarade na tuđoj muci. Dva brata, jednog preživelog drugog utopljenog, igra Filip Radivojević i to toliko dobro, da je to, po skromnom mišljenju autora teksta, i možda pogrešnoj proceni, dozvoljavam, jedna od njegovih najboljih uloga.

Drama prati samo jednu porodicu, odnosno, deo jedne izbegličke porodice preko okeana, ali se kroz nju prelamaju sudbine svih izbeglica.

Tu je i sjajna Petra Dimitrijević, u ulozi dečaka kod koje pod čudnim okolnostima završava ono neiskorišćeno ronilačko odelo. Mina Cocić vodi nas spretno kao narator kroz priču, sjajna Suzana Grujić kroz epizodnu ulogu verno igra lik uštogoljene nemačke istraživačice, a ništa manje dobri su i Dragan Marjanović i Ivan Janković u ulogama oca dečaka i bezočnog trgovca, koji za sebe traži opravdanje.

Ova predstava ne izaziva, inače, mržnju prema likovima, prosto, ona priča priču onakvu kakva jeste, a dramatičnu sudbinu junaka pojačava dobro odabrana muzika.

“Mnoge su me rečenice podsetile na Ukrajinu. Rat je beskonačan, a patnje civila sve liče jedna na drugu”, komentariše žena na izlazu iz pozorišne sale. I zaista, to je večna istina.

I konačno, Mia Knežević nije odstupila od izvornog teksta već je leskovačkoj predstavi dala sopstveni pečat, da bi na kraju predstave umetničkom izložbom izvučenog tela sa dna okeana izrazila sav cinizam savremenog društa jer, kako to reče umetnik u predstavi – “Umetnost je večna, život je kratak”.

Ono što je izvesno, ceo ansambl se potrudio da napravi, bez sumnje, još jedan hit Narodnog pozorišta Leskovca, veruje vaš izveštač ali o tome, ipak, odlučuju ljubitelji umetnosti. Samo u umetnosti nema laganja. Ili jesi, ili nisi.