O pitanju kada je crkva u Leskovcu sagradjena, pop Dragutin Djordjević Gute nas upućuje na kazivanje jedne ličnosti, na starog Leskovčanina inženjera Miodraga Grbica (1900) koji je, dok je bio živ dolazio iz Beograda u Leskovac svome sinu internisti leskovačke bolnice „Moša Pijade“.

On je u više navrata pričao o starom Leskovcu, pa i o leskovačkoj crkvi Svete Bogorodice. Ono što je ispričao slušao je od svoje majke Perside, učiteljice i babe Marije. To je bilo predanje koje se čuvalo u kući Miodraga Grbića i koje se prenosilo od starijih na mladje.

Po ovoj priči, u prvim godinama XVIII veka iz Negotina na Vardaru došao je u Leskovac njegov čukundeda Jovan Jone Stojanović, trgovac.

U Leskovcu je razvio trgovinu uvozom soli, tamjana, manufakturne robe, a izvozio je kučinu i njene prerađevine u mnoge gradove, pa čak do Grčke, Bliskog istoka, Carigrada, Abisinije.

Kada je on umro, nasledio ga je sin Marko (Momir) koji je još više unapredio posao i uvećao svoj ugled, kako među leskovačkim čorbadžijama tako i kod mesnih osmanskih upravnih vlasti.

Marko (Momir) je sedeo u medžlisu i dobio je titulu kneza leskovačke nahije.

Posedovao je ergelu od 600 konja kojima su raznosili i donosili robu karavanima njegovi ljudi. Svaki konj je mogao biti natovaren sa 100/200 oka robe.

Marko (Momir) je imao dva sina, Prokopija Konstantina Kopšu koji je bio krojač svešteničkih mantija i riza za monahe, jedini u čitavom ovom delu Stare Srbije. Radnja mu je bila u Leskovcu. Drugi sin mu se zvao Jovan Jone, po dedi Jonetu. On je bio bolešljiv od malena i dugo je bolovao od katarakte od koje je zbog upotrebe ljute rakije oslepeo.

O samoj crkvi i njenoj izgradnji Miodrag Grbić je saznao od majke Perside da je vest o dobijanju fermana o podizanju crkve u Leskovcu uzbudila leskovačke Osmanlije i da je izazvala negodovanje.

Kako bi podigli crkvu Leskovčani su činili sve te su u tu svrhu angažovali glavnu hanumu harema Asan Bega koja je bila jako dobra i pobožna žena. To nije pomoglo, te se pojavljuje knez Marko, ugledna ličnost među Leskovčanima, i svojim ugledom, a posebno peškešom (poklonom) koji je iznosio 60 konjskih tovara robe glavnim ličnostima osmanske uprave umekšava revolt mesnih Osmanlija čime je konačno dato odobrenje za zidanje ove crkve.

Priča se završava podatkom da je crkva Svete Bogorodice započeta dve godine po Prvom srpskom ustanku, a završena posle šest godina.

To znači da je crkva Svete Bogorodice, odnosno Odžaklija započeta 1806. godine, a završena 1812. godine.

Po Miodragovom kazivanju „kada se gradila crkva u Leskovcu Nišlije su počele da razmišljaju o podizanju svoje crkve jer, eto, podiže se bogomolja u Leskovcu“. Nišlije su po priči Petra Gagulića 1819. godine izgradili svoj hram posvećen Arhangelu Mihailu.

Crkva Odžaklija ima status spomenika kulture i pod zaštitom je države.

Naziv Odžaklija je dobila zbog odžaka koji se nalazio na krovu i koji se sam urušio 1963. godine.

Namera opštinskih vlasti 70 – ih godina XX veka bila je da se ostaci crkve sruše. Odluka nije sprovedena te je 80 – ih godina XX veka počela obnova ove crkve. Obnova je završena 22. septembra 1992. godine kada je tadašnji vladika niški Irinej, a sada partijarh srpski osveštao hram.

master istoričar Milan Ž. Trajković