Pošto su Leskovčani dugo zadovoljavali svoje verske potrebe po okolnim seoskim crkvama, u Rudaru i Donjem Stopanju gde su zasnovali svoje nekropole i sahranjivali pokojnike, negde oko Prvog srpskog ustanka oni reše da pošalju delegaciju u Carigrad da potrazi ferman od Porte i sultana i nekako uspeju da ga dobiju.

Čim su dobili ovu dozvolu, pripremili su sve što je bilo potrebno za podizanje svoje crkve.

Lokacija crkve je bila na sadasšoj Crkvenoj mali, gde su bili i groblje i crkva, a ovo naselje se zvalo Panađuriste. Bila je na imanju leskovačkog trgovca, istoriji malo poznatog kneza leskovacke nahije Marka (Momira) Stojanovica.

To veliko imanje se prostiralo od žitne pijace i magaza Marka (Momira) Stojanovića i Šop – Djokičevog imanja, preko crkvene male, Dečanskog i Hilandarskog metoha do mesta gde su se održavali čuveni leskovački vašari o Maloj Gospojini 8. septembra.

Istočno i jugoistočno od crkve pruzale su se močvare sa rupama u kojima je bilo vode i u kojoj se mrestila riba. Tu su kasnije izrasle leskovačke šume po kojima je grad dobio ime od leske – Leskovac.

Pošto su Leskovčani pripremili sve sto je bilo potrebno za gradnju, pogodiše majstore iz Stare Srbije i započeše podizanje temelja, ali se onda pobuniše mesne Osmanlije i stadoše na put izgradnji govoreći da oni ne dozvoljavaju podizanje „đaurske bogomolje“ gde oni žive.

Zbog toga nastade žustra borba pa pade i pretnja ako raja produži da sebi gradi crkvu.

Leskovčani se ne preplašiše te zapovediše neimaru da na crkvenim temeljima zasnuje ognjište i dimnjak. Osmanlije se skupiše na gradjevinu i upitaše:

-A bre, rajo sta to radite?

-Lepi aga, odgovori starešina Leskovčana, gradimo kuču svome popu.

-A sta će mu, more, tolika?

-Lepi aga, evo je u nas mnogo u carskom zdravlju, a svi treba da imamo mesta kad dodjemo svome učitelju, svome popu.

Osmanlije uvideše da tolika gradjevina nije nalik na kuću, ali s druge strane, ognjište i dimnjak ne grade se na crkvenoj zgradi. Slegnu ramenima i ostave Leskovčane na miru.

I danas u leskovačkoj crkvi postoje ognjiste i dimnjak kao svedoci vremena u kome je nastala crkva.

Ovi zanimljivi podaci deo su rukopisa pod nazivom “Odžaklija – sveti dom” prote Dragutin Djordjevića (31. 01. 1907. – 12. 05. 1999.), objavljenog, sada već davne 2003. Godine, pod pokroviteljstvom Leskovackog kulturnog centra uz saradnju Zorana Djordjevica, sina cuvenog leskovackog prote i sa blagoslovom tadašnjeg njegovog preosveštenstva episkopa niškog gospodina Irineja.

Master istoricar Milan Z. Trajković