Aleksandar Stanković rođen je 18. jula 1879. godine u Grdelici kod Leskovca od oca Jovana, prvog predsednika Grdeličke opštine i majke Stojanke. U nižu školu Vojne akademije 32. klasa, stupio je po završenih 7 razreda gimnazije u Leskovcu, Vranju i Nišu. Višu školu Vojne akademije završio je sa 16. klasom. Nakon toga bio je na godišnjem odsustvu u Berlinu radi usavršavanja u jezika i radi dopune opšteg obrazovanja.

Po izlasku iz Niže škole Vojne akademije raspoređen je za vodnika 1901. godine u Prvom pešadijskom puku „Knjaza Miloša“. Potom od 24. aprila 1906. godine bio je vodnik u Pešadijskoj podoficirskoj školi, 16. Pešadijskog puka u Streljačkoj četi škole gađanja. Nakon završene Više škole bio je komandant čete u 16. Pešadijskom puku, a po povratku iz Berlina bio je komandant čete u Prvom pešadijskom puku „Knjaza Miloša“. Kao takav ušao je u Prvi balkanski rat učestvujući u svim borbama svoga puka, a potom u Drugi balkanski rat 1913. godine.

U Prvi svetski rat polazi kao komandant bataljona u Drugom prekobrojnom puku učestvujući u bici na Ceru, kada je na Kosanijskom vrhu ranjen 6. avgusta 1914. godine. Posle tri meseca, 30. novembra iste godine u borbama pri proterivanju Austrijanaca biva opet ranjen. Po prelasku Albanije, sa Krfa, odlazi za obrazovanje i kao komandant bataljona u Četvrtom dobrovoljačkom puku učestvuje u borbama u Dobrudži, 25. avgusta 1916.

Spasio buduću jugoslovensku kraljicu

U opštem metežu u Rumuniji spasava princezu Mariju, koja kao bolničarka pomaže Stankoviću u lečenju, kada je u borbama sa Bugarima kod sela Kara Sinana po treći put bio ranjen u glavu i prsa. Kako se princeza Marija posle rata udala za kralja Aleksandra I Karađorđevića, Stanković se pobratimio sa kraljevskom porodicom.

Nakon rata zauzimao je položaje: komandanta bataljona u 16. Pešadijskom puku i Prvom pešadijskom puku, komandant Prvog pešadijskog puka, komandant Drinske pešadijske brigade, komandant Dunavske divizijske oblasti kao i na položaju komandanta Kraljeve garde. Sa tog položaja je otišao u penziju. Tokom Drugog svetskog rata živeo je povučeno i nije se mešao u politička dešavanja.

Bio je oženjen učiteljicom Katarinom kćerkom Đorđa Hadži-Antića iz Vranja. U braku nisu imali dece.

Preminuo je 2. maja 1948. godine u Beogradu. Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu.

Odlikovanja:

Orden Karađorđeve zvezde 4. reda, Orden Karađorđeve zvezde sa mačevima 4. reda (dva puta), Orden Belog orla 4. reda, Orden Belog orla sa mačevima 5. reda, Orden Jugoslovenske krune 2. i 3. reda, Orden Svetog Save 1. reda,  Zlatna medalja za hrabrost, Medalja za vojničke vrline, Spomenice balkanskih ratova 1912—1913, Spomenica Prvog svetskog rata 1914—1918, Spomenica kralja Petra I i Albanska spomenica

 Inostrana odlikovanja:

Orden Mihaila Hrabrog 3. reda (Rumunija), Orden Svete Ane sa mačevima 3. reda (Rusija), Orden Svetog Vladimira sa mačevima 4. reda (Rusija), Rumunska spomenica za rat 1916-1918. (Rumunija) i Ratni krst 1914-1918. (Čehoslovačka).