Oταν ξεκίνησα για τη Χαλκιδική και άκουγα ιστορίες για την Άφυτο, φανταζόμουν μια καρτ ποστάλ: λουλούδια σκορπισμένα στα μπαλκόνια, χρώματα που κυλούν στα πέτρινα σοκάκια, τη μυρωδιά της θάλασσας να ανεβαίνει μέχρι τα πέτρινα παράθυρα. Φανταζόμουν το πνεύμα της παλιάς εποχής και τους ντόπιους, ακουμπισμένους στις αυλόπορτες, να διηγούνται τις ιστορίες των προγόνων τους.

This slideshow requires JavaScript.

Γι’ αυτό νόμιζα πως εδώ οι τιμές διαμονής θα ήταν οι πιο ακριβές στη θάλασσα της Ελλάδας, από 100 έως 150 ευρώ τη βραδιά. Και αφού μπορώ μόνο να ονειρεύομαι τέτοια ποσά, είπα στον εαυτό μου: ας απολαύσω αυτόν τον παράδεισο στη γη, ή –την «πέτρινη καρδιά της Χαλκιδικής», όπως την αποκαλούν.

Και τότε – η πραγματικότητα! Τα σπίτια είναι όντως από πέτρα, αλλά όχι όλα. Πολλά είναι ανακαινισμένα και φτιαγμένα ώστε να θυμίζουν παλιό ύφος, αλλά η ατμόσφαιρα μοιάζει περισσότερο με σκηνικό για τουρίστες παρά με ζωή χωριού. Κάποιο ερειπωμένο σπίτι που περιμένει την ανακαίνισή του είναι η μόνη υπενθύμιση του παρελθόντος. Τα σοκάκια είναι στενά, αλλά όχι ζεστά όπως τα ιταλικά ή εκείνα στην Πάργα. Και το πιο απρόσμενο – λουλούδια σχεδόν δεν υπάρχουν.

This slideshow requires JavaScript.

Η Άφυτος σήμερα αποπνέει περισσότερο την τουριστική βιασύνη παρά την ήσυχη ζωή. Οι άνθρωποι που συναντώ είναι σχεδόν όλοι καταστηματάρχες και εστιάτορες – ευγενικοί, αλλά ανυπόμονοι να σας τραβήξουν στα μαγαζιά τους. Το φαγητό είναι εξαιρετικό, το κρασί πλούσιο και γευστικό, αλλά και ακριβό.

Ο μεγαλύτερος θησαυρός του χωριού είναι η θέα στη θάλασσα: μια τυρκουάζ ζώνη που απλώνεται κάτω από τον βράχο. Όμως, όταν κατέβηκα στην ακτή, το νερό στην άκρη φαινόταν θολό, και οι όρμοι δεν ήταν τόσο παραμυθένιοι όσο τους φανταζόμουν.

This slideshow requires JavaScript.

Στο κέντρο του χωριού στέκει η εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο. Το όνομα το έμαθα με δυσκολία, αφού δεν υπάρχει πινακίδα και δεν υπήρχε ούτε ξεναγός ούτε ιερέας. Οι τουρίστες ρωτούν, ψάχνουν, αλλά απάντηση δεν παίρνουν. Σαν να είναι και η εκκλησία, αν και βρίσκεται στην καρδιά του χωριού, παραδομένη στη σιωπή.

Η Άφυτος, ωστόσο, κουβαλάει πλούσια ιστορία. Από την αρχαιότητα ήταν οικισμός ψαράδων και οινοποιών, και μέσα στους αιώνες άλλαξε αφέντες και όνομα. Σήμερα ζουν εδώ Έλληνες και μετανάστες, τουρίστες και επιστρέφοντες, ένα μείγμα ανθρώπων και πεπρωμένων, αλλά η αληθινή ζωή του χωριού δύσκολα γίνεται αισθητή.

This slideshow requires JavaScript.

Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι πως σε ένα χωριό με τόση ιστορία, ο τουρίστας σήμερα δεν μπορεί να βρει ούτε λίγη σκιά κάτω από ένα δέντρο. Και για να γίνει το παράδοξο ακόμα πιο μεγάλο – η στροφή για την Άφυτο στον κεντρικό δρόμο δεν είναι καν σηματοδοτημένη με πινακίδα. Σαν να κρύβεται το χωριό, μην αφήνοντας να το βρει όποιος δεν έχει ακούσει γι’ αυτό εκ των προτέρων.

This slideshow requires JavaScript.

Κι αυτή ίσως είναι η πιο αληθινή εικόνα της Αφύτου – ένα χωριό που έχει να καυχηθεί για πολλά, αλλά διστάζει να μοιραστεί την ψυχή του, κι όταν η ψυχή δεν μοιράζεται, το χωριό στέκει χωρίς το φωτοστέφανο που του δίνουν μόνο τα ακριβά τουριστικά πρακτορεία.